Patrząc na ludzi jacy przewijają się przez nasze życie mogę stwierdzić, że swój swego zawsze znajdzie. Tracimy, rozpaczamy, zapominamy. Podobno zapominamy. Pierwszy pamiętnik założyłam w pierwszej klasie gimnazjum, czytając te wszystkie strony stwierdziłam, że chyba zawsze będzie tak samo, że jak już zgaśnie światełko w tunelu, zdążę porzucać sie po łóżku z nerwów i braku jakiegokolwiek wyjścia to za chwile pojawia się światełko i jest ok. Podobno wszystko zapisane jest w gwiazdach. Ja mam jedną, niekoniecznie najmocniej świecąca, ją mają wszyscy.A ja nie jestem wszyscy, nie mam łatwego charakteru i coraz bardziej daje mi to w dupe.
Za 2 tygodnie zostawi mnie moja najlepsza przyjaciółka która jako jedyna potrafi mi otworzyć oczy, która zna mnie lepiej ode mnie. Dobra o tym będę rozpaczać innym razem, ale na samą myśl.. Nie wiem co ja zrobię. Chyba schowam się w walizce, będzie nadwaga bagażu, ale na pewno nikt nie zauważy! Ale moim obowiązkiem jest teraz zarobić grube hajsy i jutro dać z siebie wszystko! I słucham sobie mojej starej playlisty z YT i nie wiem jak mogłam zapomnieć o takich piosenkach. Lece spać i czytać dalej moje nietuzinkowe wspomnienia!
